Wernicke-Korsakoff sendromu, 19. yüzyılın sonlarında tanımlanmış nöropsikiyatrik bir tablodur; ilk kez 1881 yılında Carl Wernicke, üç hasta üzerindeki klinik-patolojik gözlemlere dayanarak tablonun nörolojik niteliklerini ortaya koymuştur. Bu sendromun psikiyatrik nitelikleri ise 1887 yılında Sergei Sergeievich Korsakoff tarafından belirlenmiştir. Bu duruma göre, Wernicke-Korsakoff sendromunda iki komponentin bulunduğu görülmektedir:
(1) Wernicke ensefalopatisi nörolojik bulgular demetidir,
(2) Korsakoff psikozu ise psikiyatrik bulgulardan oluşur.
Wernicke hastalığı veya Wernicke ensefalopatisinde 3 temel bulgu vardır; (i) konfüzyon ya da amnezi, (ii) nistagmus ya da oftalmopleji, (İİİ) ataksi. Bunlara, zamanla B1 vitamini (tiamin) eksikliğine bağlı öteki bulgular da (örneğin, periferik nöropati) eklenir.
Korsakoff psikozu ise bellek bozukluğu, öğrenme güçlüğü ve demansı andıran klinik bulgulardan oluşur. Özellikle, uzun süren ödünsüz açlık grevlerinde apati, konfabülasyon, ajitasyon ve halüsinasyon gibi psikiyatrik bulgular giderek yoğunlaşır.
Neden: B1 (tiamin) eksikliği
- Kronik alkolizm
- Ödünsüz açlık grevleri (cezaevlerindeki ölüm orucu)
- Kronik Malnütrisyon
- Mide-bağırsak (GİS) operasyonları